Opis trasy dojazdu:
Stanowisko 1
Rys.GS.4.3.1
Fot.GS.4.3.1
Z Milechowych jedziemy przez Bolmin w kierunku Chęcin i dalej w kierunku Kielc. Za Chęcinami dojeżdżamy do zjazdu na Kraków
(Rys. GS 4.1.1).
Drogą E7 jedziemy do Podzamcza, gdzie skręcamy w lewo w drogę lokalną prowadzącą do Starochęcin i Przymiarek
(Rys. GS 4.3.1).
Po przyjechaniu około 0,7 km od trasy E-7 zostawiamy samochód na skrzyżowaniu naszej szosy z drogą gruntową, biegnąca ku południowemu wschodowi. Dalej przechodzimy pieszo około 300 m do nieczynnego kamieniołomu, w zachodniej części grzbietu Leśnej Góry (lokalizacja GPS 50°46’34.5”N/20°27’59.0”E), który jest pierwszym stanowiskiem naszej wycieczki. Ściany kamieniołomu mają wysokości do około 10 m, długość kamieniołomu w osi grzbietu wynosi około 160 m, zaś w poprzek grzbietu około 80 m. Do obserwacji interesująca jest północno-zachodnia część kamieniołomu
(Fot. GS 4.3.1).
Odsłonięte są tu jasnobeżowe wapienie górnej jury, których łączny profil (zespół warstw skalnych ułożony od najstarszych do najmłodszych) liczy około 35 m miąższości (grubości). Poszczególne ławice (warstwy skalne) mają od kilkudziesięciu centymetrów do ponad 2 m miąższości. Obserwacje rozpoczniemy w północnej ścianie wyrobiska, gdzie odsłonięto najstarsze warstwy skalne.
Fot.GS.4.3.2
Fot.GS.4.3.3
Fot.GS.4.3.4
W pierwszych około 2-3 m profilu odsłonięte są wapienie mikrytowe. Występują w nich pojedyncze muszle małży. Dalej na południe, w ścianie zachodniej
(Fot. GS 4.3.2),
około 11 m profilu reprezentowane jest przez ziarniste wapienie oolitowe
(Fot. GS 4.3.3)
(patrz: wycieczka do Rezerwatu Milechowy). Przykrywają je wapienie mikrytowe, zawierające w zróżnicowanym udziale muszle małży i domieszkę ooidów (do 1 m miąższości)
(Fot. 4.3.4).
Fot.GS.4.3.5
Dalej na południe, czyli w centrum zachodniej ściany kamieniołomu, leżą na nich wapienie o wyraźnej strukturze pasiastej, widocznej zwłaszcza na zwietrzałych powierzchniach. Ich miąższość wynosi około 16 m. Pasiasta struktura odzwierciedla wykształcenie wapieni, tworzonych na przemian przez warstewki zbudowane z drobnoziarnistych ooidów i z mikrytu
(Fot. GS 4.3.5).
Przykrywający wapienie pasiaste, około 1 m profilu, reprezentowany jest ponownie przez wapienie mikrytowe, zawierające rozproszone okruchy muszli małży. Najmłodsze utwory w tym wyrobisku (około 5 m profilu) wykształcone są w postaci kolejnego kompleksu wapieni oolitowych. Na południe od wysokiej ściany skalnej, ich ławice wynurzają się spod pełznącej zwietrzeliny, w górnej części skarpy.
Dalej na południe, w niewielkiej ścianie skalnej u podstawy skarpy obserwujemy wyżej opisane typy wapieni, ale następujące w odwrotnej kolejności. Odsłaniają się wapienie pasiaste, dalej wapienie mikrytowe, zawierające rozproszone muszle małży i poniżej nich wapienie oolitowe.
Obserwowane zróżnicowane utwory wapienne powstały w późnej jurze, ściślej we wczesnym kimerydzie. Są kopalnym osadem płytkowodnych, środowisk przybrzeżnych morza, które swym zasięgiem obejmowało niemal cały obszar Polski, a znajdowało się w północno-zachodniej strefie brzegowej Oceanu Tetydy. Południowo-zachodni brzeg obszaru świętokrzyskiego, pozostający w podzwrotnikowej strefie klimatycznej, przypominał swoim charakterem wybrzeże współczesnej nam Florydy lub Australii. Zróżnicowanie profilu osadów jurajskich na Leśnej Górze ukazuje zmienność warunków środowiska i wahania poziomu morza. Wapienie oolitowe powstawały w środowiskach o większej dynamice wód, na głębokościach do kilku metrów, przy intensywnym oddziaływaniu falowania i prądów dennych. Wapienie mikrytowe, zbudowane z kopalnego mułu węglanowego, powstawały w nieco głębszych przybrzeżnych środowiskach szelfowych. Wapienie pasiaste są osadem lagun i rozległych płycizn, pozostających poza zasięgiem oddziaływania gwałtownych fal i prądów.
Pod działaniem ruchów górotwórczych orogenezy alpejskiej, na pograniczu ery mezozoicznej i kenozoicznej, we wczesnym paleogenie nastąpiło wypiętrzenie obszaru świętokrzyskiego i sfałdowanie utworów jurajskich. Zapoczątkowało to trwającą do dziś erozję i formowanie współczesnej rzeźby terenu.
Wykonane w zachodniej ścianie kamieniołomu pomiary elementów zalegania warstw, czyli biegu i upadu, w północnej i centralnej części wyrobiska pokazują następujące wartości: 206/60 SW, 203/67 SW, 189/50 SSW, 192/57 SSW, 208/77 SW, 190/40 SW, zaś w południowej: 51/47 NE, 45/47 NE. Pomierzone biegi i upady warstw oraz układ obserwowanych typów wapieni (z północy na południe następstwo warstw od najstarszych do najmłodszych, a następnie znów coraz starsze) wskazują, że w grzbiecie Leśnej Góry warstwy skalne tworzą synklinę – fałd, którego łuk został wygięty ku dołowi
(Fot. GS 4.3.2).
W tym przypadku synklina ma kształt wąskiej rynny o stromo nachylonych brzegach (skrzydłach fałdu), zwłaszcza północnym. Oś fałdu biegnie mniej więcej równolegle do kierunku grzbietu, a zachodnia ściana kamieniołomu przecina ten fałd poprzecznie do jego osi. Jądro fałdu - strefa, w której następuje zmiana kierunku nachylenia warstw i warstwy są ułożone niemal poziomo, znajduje się na południowym zboczu, około 10 m na południe od krawędzi wysokiej ściany skalnej, w której odsłaniają się wapienie pasiaste. Jądru fałdu odpowiada wychodnia oolitów, przykrywających wapienie pasiaste, wynurzających się spod zwietrzeliny w górnej części skarpy (lokalizacja GPS 50°46’35.5”N/20°27’56.4”E). Szerokość wychodni oolitów w jądrze wynosi około 20 m.
