Długość trasy dojazdu – 5,1 km, czas trwania dojazdu – ok. 1 godz.
Opis trasy dojazdu:
Po 800 m od pętli autobusowej, po prawej stronie, przez płot widoczny jest fragment parku w Ogrodzie Botanicznym PAN. Po kolejnych 200 m wjeżdżamy pomiędzy zabudowania wsi Bielawa – Pod Górami (!), która jest już częścią Konstancina – Jeziornej. Zaczyna się asfalt
(Rys. SW 2/16)
. Ulica nosi teraz nazwę Wczasowa. Po 700 m ulica ta łączy się z ul. Borową, szosą biegnącą z Konstancina do Piaseczna (Uwaga! duży ruch samochodowy). Jedziemy w prawo chodnikiem, nieco pod górę, na skarpę wysoczyzny.
Na południe od Lasu Kabackiego glina zwałowa zlodowacenia Odry występująca w skarpie ma ok. 2 m miąższości.
Po 500 m odchodzi w lewo ul. Sadowa (45,1 km). Z tego miejsca jest ok. 250 m (prosto, ulicą Prawdziwka, przedłużeniem Borowej) do wejścia do Ogrodu Botanicznego PAN* położonego powyżej skarpy.
My skręcamy w lewo, w ul. Sadową i jedziemy nią prosto ok. 900 m. Przy końcu ulicy skręcamy w prawo, w ul. Saneczkową, mijamy po lewej teren prezydenckiej rezydencji w Klarysewie i po 200 m wyjeżdżamy na pola. Droga staje się piaszczysta i powoli obniża się. Z prawej strony, ulicą Muchomora biegnie niebieski szlak rowerowy z Warszawy przez Wilanów do Obór, który łączy się tu z naszą trasą. Niebawem zjeżdżamy z kilkumetrowej piaszczystej skarpy na poziom tarasu nadzalewowego (Praskiego)
(Fot. SW2/41)
. To miejsce, gdzie skarpa wiślana rozcięta jest szeroką doliną rzeki Jeziorki, płynącej w poziomie tarasu zalewowego Wisły. Zbudowana jest tu z piasków i żwirów wodnolodowcowych.
Przy zjeździe ze skarpy, po lewej stronie widoczne są ślady zrekultywowanej dawnej piaskowni (46,6 km). Droga niebawem doprowadza nas do torów kolejowych łączących Piaseczno z Jeziorną i elektrociepłownią Siekierki
(Rys. SW 2/17)
. Przejeżdżamy przez tory (Uwaga na pociąg!) i tą samą drogą jedziemy teraz na południowy wschód, w stronę Jeziornej. Droga zamienia się w ul. Wąską, która po 800 m (od torów) doprowadza nas do szosy z Jeziornej do Piaseczna (ul. Piaseczyńska). Tuż przed szosą wraz z niebieskim szlakiem rowerowym skręcamy w prawo w uliczkę Torową, która zaraz doprowadza nas do ul. Piaseczyńskiej (Uwaga na ruch samochodowy!). Jedziemy wzdłuż ul. Piaseczyńskiej ok.400 m, by skręcić w lewo (48,1 km) w uliczkę Elektryczną (Uwaga! brak tabliczki z nazwą ulicy). Uliczką tą dojeżdżamy do grobli przegradzającej dolinę Jeziorki. Wjeżdżamy na groblę. Tu spotykają się dwa niebieskie szlaki turystyczne: pieszy i rowerowy, które różnymi drogami biegną z Lasu Kabackiego.
Po obu stronach grobli ciągną się starorzecza rzeczki Jeziorki
(Fot. SW2/42)
. Po ok. 350 m od drogowskazów szlaków dojeżdżamy do mostu na Jeziorce
(Fot. SW2/43)
. Przekraczamy most i zaraz za nim skręcamy w lewo. Trzeba zejść z rowerów, bo to już teren Parku Zdrojowego w Konstancinie. Po lewej stronie widnieje bryła tężni konstancińskich (48,7 km).
Najważniejszą atrakcją Konstancina jest tężnia solankowa zbudowana w 1978 r.
(Fot. SW2/44)
. Jest to obiekt leczniczy – inhalatorium na wolnym powietrzu. Zasilana jest leczniczą wodą mineralną – 7,5% solanką chlorkowo-sodową, żelazisto-jodkowo-wapniowo-potasową o temperaturze 29-31,9oC. Solanka wydobywana jest z ujęcia w Konstancinie (IG-1 Warszawa) z głębokości 1634 m z utworów jurajskich i wtłaczana na górny poziom tężni. Spływając po faszynie odparowuje, a ponadto mechanicznie wytwarzany jest aerozol soli, co powoduje, że jony związków zawartych w wodzie unoszą się w powietrzu. Są one w czasie inhalacji wchłaniane przez błony śluzowe dróg oddechowych, a także przez skórę.
Oprócz tężni zwiedzić można park zdrojowy (zwiedzanie Konstancina*).
Tu kończymy naszą wycieczkę. Istnieje możliwość powrotu rowerem do Piaseczna do dworca PKP (ok. 8 km) lub do stacji metra Kabaty (ok. 10 km)
(Rys. SW 2/17)
.
Dla zainteresowanych: Skarpa doliny Wisły kontynuuje się ku południowemu wschodowi. Na odcinku 2,5 km pomiędzy Konstancinem-Jeziorną a wsią Słomczyn jest chroniona. Jej wysokość sięga 15 m. Jest pocięta licznymi wąwozami erozyjnymi. W niektórych z nich znajdują się źródła. Utworzono tam rezerwat przyrody „Skarpa Oborska”. Skarpa zbudowana jest z iłów i mułków zastoiskowych (patrz osady zastoiskowe) zlodowacenia Warty podścielonych piaskami i żwirami rzecznymi a nadbudowanymi gliną zwałową zlodowacenia Warty. Porośnięta jest cennym drzewostanem liściastym – grądem zboczowym (dąb, klon, wiąz, lipa, osika, grab, jesion, kasztanowiec). W południowej części rezerwatu rośnie 100-letni drzewostan dębowy. Dwa kolejne rezerwaty „Łęgi Oborskie” i „Olszyna Łyczyńska” znajdują się poniżej skarpy i chronią naturalny las łęgowy położony na tarasie zalewowym Wisły.
